تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنوردان
در این مقاله به بررسی تاثیر کاهش اکسیژن و فشار هوا در ارتفاعات بر روی ساختار بیولوژیکی بدن انسان می پردازیم. در ادامه با سلوچ همراه باشید(تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنوردان).
تاثیر شرایط ارتفاع بر میزان گلبول های قرمز خون
تعداد اریتروسیت ها (گلبول های قرمز) در اولین هفته قرار گرفتن در ارتفاع افزایش مییابد. کاهش اکسیژن در ارتفاع باعث تحریک رها سازی هورمون اریتروپویتین میشود. این هورمون مسئول تولید اریترویست است. غلظت اریتروپویتین خون در سه ساعت اول پس از رسیدن به ارتفاع بالا افزایش می یابد. بعد از 24 تا 48 ساعت به حداکثر خود میرسد بعد از زندگی درارتفاع به بالای 4000 متر (فوت13120) برای مدت 6 ماه ،حجم کل خون فرد 9% تا 10% افزایش می یابد. این افزایش تنها به علت تولید اریتروسیت نیست، بلکه به علت تغییر در حجم پلاسما نیز می باشد.
(تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنوردان)
درصد ی از حجم خون که اریتروسیت ها راتشکیل میدهد، هماتوکریت نامیده می شود. افرادی که مقیم کوه های اند در پرو 4540 متر (14891 فوت) هستند، میانگین میزان هماتوکریت آنها 65 درصد است. این مقدار به میزان قابل توجهی بالاتر از میانگین افرادی است که درسطح دریا زندگی می کنند مقدار هماتوکریت این افراد 48 % است. اگر هر یک از این افراد به مدت 6 هفته در ارتفاعات پرو زندگی نمایند میانگین هماتوکریت آنها نیز به 59% می رسد. پس میزان هموگلوبین خون علاوه برافزایش حجم اریتروسیت ها افزایش می یابد. این سازگاری افزایش میزان هموگلوبین درارتفاعات طرفیت حمل اکسیژن را در حجم معینی از خون افزایش می دهد. چند ساعت پس از رسیدن به ارتفاع حجم پلاسما به علت جابجایی مایعات و از دست دادن آب در اثر تنفس کاهش می یابد.
در ارتفاعات آب بیشتری بر اثر تبخیر به هنگام تنفس از دست داده می شود، زیرا هوایی که وارد شش ها می شود بسیار خشک است. این موضوع باعث کاهش آب بدن شده و در نتیجه حجم پلاسما کاهش می یابد. که این کاهش حجم پلاسما باعث افزایش غلظت اریتروسیت ها می شود و حتی ظرفیت حمل اکسیژن خون نیز افزایش می یابد.
(تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنوردان)
سازگاری عضلات کوهنوردان
علیرغم این که پژوهشهای معدودی در زمینه تغییرات عضله به هنگام قرار گرفتن در ارتفاع انجام شده است ولی نمونه های عضلانی گرفته شده نشان میدهد که عضله تغییرات ساختاری و متابولیکی مهمی در هنگام صعود به ارتفاع به وقوع می پیوندد. دراعزام به کوه اورست و کوه مک کینلی درازای 4 تا 6 هفته کمبود اکسیژن مزمن سازگاری عضلانی به صورت 11%-13 % کاهش سطح مقطع عضله، 21تا25% کاهش سطح مقطع تارهای عضلانی، 19%کاهش مقطع تارهای تند انقباض و 13% تراکم مویرگی مشاهده می شود. (تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنوردان)
علاوه بر این کاهش در سوکسینات دی هیدروژناز، سیترات سینتاز، فسفوریلاز و فسفوفروکتوکیناز خواهیم داشت. قرار گرفتن زیاد در ارتفاعات بالا باعث کم شدن اشتها و کاهش در وزن می شود. درسال 1992 همگام صعود به کوه مک کینلی شش مرد کوهنورد با میانگین کاهش وزنی حدود 6 کیلوگرم (2/13پوند) روبرو شدند . اگر چه قسمتی از کاهش وزن نشان دهنده ی کاهش عمومی دروزن بدن و آب میان بافتی بود، اما تمام مردان کاهش قابل توجهی در توده عضلانی خود مشاهده کردند.
چندین هفته زندگی درارتفاعات بالا، بالاتر از 2500 متر (8200 فوت) توانایی متابولیسم عضله را کاهش می دهد. اگرچه ممکن است در ارتفاعا ت پایین تر از این پدیده به وقوع نپیوندد، ولی در ارتفاعات بالاتر مانند کوه مک کینلی و کوه اورست فعالیت های آنزیم میتوکندریایی و گلیکولیتک عضلات پا (عضله دو قلو، عضله پهن خارجی ) به میزان قابل توجهی پس از 3 تا 4 هفته کاهش می یابد. آیا تابحال در شرایط ارتفاع دچار مشکلات ماهیچه ای شده اید؟ تجربیات خود را با ما و دیگر سلوچی ها در میان بگذارید.
(تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنوردان)
